UNİCORN OF BOOKS

Bugüne kadar blogtan bu konu hakkında hiç yorum yapmadım. Herkes gibi instagram aracılığıyla sesimi duyurmaya çalıştım. Orada can verenlerin duyulmayan haykırışlarını sizlere duyurmaya çalıştım. Sanırım herkes bunu yapmaya çalışıyor. Benim ailemin büyük kısmı İstanbul'da yaşıyor. Hatta İstiklal'de patlama olduğu gün benim deneme sınavım vardı. Gözetmen bunu bize söylediğinde yaşadığım korkuyu bir daha yaşamayacağımı umuyorum. Hatta o patlamadan sonra bir süre karanlıktan, yalnızlıktan, fazla kalabalık mekanlardan korktum. Sessizlikten korktum... Göztepe'deki matematik dersimin çıkışında -20 Mart tarihinde- annemle kalabalık olmayan yollardan korkuyla eve dönmeye çalıştığımızı hatırlıyorum mesela. Yürek çarpıntımı... Ben buradan yazı paylaşmışım paylaşmamışım mühim değil. Mühim olan sadece orada bulunduğu için canından olan şehitlerimiz, ve sadece orada bulunduğu için korku yaşayan büyüklerim, yaşıtlarım ve miniklerim. Korkunun ecele faydası yok, olacağı varsa oluyor... Oluy

Herkese merhaba. Artık yaz başladığına göre ver elini kitaplar, ver elini blog yazıları... Aslında serilerin ikinci kitaplarını yorumlamıyorum. Çünkü birinci kitabı okumamış ve ya filmini izlememiş arkadaşlara spoiler yedirmek istemiyorum. Nitekim  birinci kitabı okumadıysanız bu yazıyı daha sonra okumanızı öneririm. Elimden geldiğince spoiler vermeyerek konunun üzerinden geçeceğim.    Cassie ve Zombie' nin ekibi kamptan kaçmayı başarmışlardır. Ama tehlike tam olarak geçmediği gibi daha da artmıştır. Çünkü bu ekip artık her şeyin farkındadır. Ötekiler artık onların peşindedirler. Cassie, Ben ve Hileci acımasız Susturuculara rağmen hayatta kalıp ekibi korumaya çabalarken Ötekilerin amansız amacıyla yüzleşmek zorundadırlar. Ama bir başka sorun ise insanlığın yavaş yavaş ölmesidir.   Bu kitapta Hileci daha ön plandaydı. Aslında bunu sevdim mi sevmedim mi emin değilim. Bazen çok sevindim bazen de "Acaba ekip ne yapıyor?" diye düşündüm. Ama dediğim gibi çok kararsızı